Code Line พี่รหัสที่รัก

บทนำ

     “น้องๆ”

รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง เดินเข้ามาสะกิดแขนผม ระหว่างที่ผมกำลังเข้าแถว เพื่อรอลงทะเบียนนักศึกษาใหม่

ผมหันไปอย่างงงๆ  ใช้นิ้วชี้ ชี้ที่ตัวเอง เป็นเชิงถามว่า ‘เรียกผมหรอ’

ก็ผมไม่รู้จักพี่เค้านี่ครับ และมั่นใจมากด้วย ว่าพี่เค้าก็ไม่รู้จักผมเหมือนกัน… หน้าตาผมตอนนั้นคงจะเด๋อขั้นสุด

กลับกัน รุ่นพี่คนนั้น ตัวสูงกว่าผม น่าจะประมาณสิบเซนติเมตรเห็นจะได้ (ผมสูง 172 เซนมิเมตรน่ะครับ)

ผมสีดำขับของรุ่นพี่คนนั้น ถูกเซ็ทแบบไม่ได้ตั้งใจ รับกับใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน และผิวสีแทนของเขาได้อย่างลงตัว

     “เออ…ก็มึงนั่นแหล่ะ…จะขอถ่ายรูปและก็สัมภาษณ์หน่อย เอาไปลงวารสารของมหา’ลัย”

     “ผมเนี่ยนะพี่” ผมหันซ้าย หันขวา ด้วยความเลิกลั่ก “คนอื่นดีกว่ามั้งครับ…ผมไม่อยากทำงานพี่พังอ่ะ”

ผมเป็นคนค่อนข้างจะขี้อายน่ะครับ ยิ่งอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชิ้นแล้วด้วย ยิ่งไปกันใหญ่

     “พังอะไรของมึงวะ…นิดเดียว มาเหอะ”

ผมยังคงลังเล แถมใกล้จะถึงคิวผมแล้วด้วย ถ้าผมออกไปตอนนี้ ก็ต้องมาเข้าแถวใหม่ รอคิวใหม่อีกเป็นชั่วโมง

     “มาเหอะน่า เดี๋ยวกูเลี้ยงน้ำ”

รุ่นพี่คนนั้น ไม่รอให้ผมปฏิเสธเป็นครั้งที่สอง เขากึ่งจูงกึ่งลากแขนผมไปที่โต๊ะม้าหินใกล้ๆ

      “กูชื่อโบมนะ…เรียนอยู่นิเทศ ปี 2 มึงอ่ะ…คณะอะไร?”

พี่โบม แนะนำตัวกับผม ก่อนนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม พร้อมยื่นน้ำแดงแก้วหนึ่ง ที่พึ่งเดินไปซื้อมาให้ผม

     “ขอบคุณครับ…ผมก็นิเทศเหมือนพี่อ่ะแหล่ะ”

     “เห้ย! จริงดิ มึงเรียนสาขาไหน? อย่าบอกนะว่าวิทยุโทรทัศน์”

ผมพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ

     “แม่งโคตรบังเอิญอ่ะ สาขาเดียวกัน ดีๆ…ไว้เจอกันตอนรับน้อง กูจะได้จัดให้หนักๆ”

     “ที่นี่เค้ามีรับน้องด้วยหรอพี่?” ผมถาม เพราะไม่เคยรู้มาก่อน ว่ามหาวิทยาลัยเอกชน จะมีกิจกรรมรับน้องอะไรเทือกนั้น

     “มีดิวะ ที่นี่เป็นมหา’ลัยเอกชนที่เดียว ที่มีการรับน้องแบบจริงจัง เตรียมขาไว้ลุกนั่งได้เลยมึง…

กูล้อเล่น  ไม่ได้โหดอะไรขนาดนั้นหรอก…มา…ถ่ายรูปกัน เดี๋ยวแสงหมด”

หลังจากนั้น พี่โบมก็รัวชัตเตอร์อย่างคล่องแคล่ว พร้อมทั้งกำกับท่าทางให้ผม หันซ้าย หันขวา เอียงหน้าบ้าง กอดอกบ้าง

แรกๆก็เก้ๆกังๆแหล่ะครับ ก็ไม่เคยเป็นแบบให้ใครถ่ายรูปมาก่อนนิครับ แต่พอผ่านไปสักพัก ก็เริ่มชิน

“ใช้ได้นี่หว่า...หล่อเลย” พี่โบมออกปากชม ผมยิ้มแบบเขินๆ ถูกผู้ชายด้วยกันชมว่าหล่อ มันก็ขนลุกดี

“อ่ะ ทีนี้กูจะถามคำถาม มึงก็ตอบตามความคิดมึงนั่นแหล่ะ กูจะบันทึกเสียงไว้ ค่อยไปถอดเทปทีหลัง โอเคนะ”

“ครับ”

“ไหนลองแนะนำตัวหน่อย”

“ชื่อโซ่นะครับ ชื่อจริงชื่อ สัตยา ภานุวัฒน์วงศ์ ตอนนี้อายุ 18 ปีครับ”

     หลังจากนั้น พี่โบมก็ยิงคำถามใส่ผม ประมาณสี่ถึงห้าคำถาม เป็นคำถามง่ายๆ เช่น ทำไมถึงเลือกเรียนที่นี่?

ทำไมถึงเลือกเรียนคณะนิเทศ? จบไปอยากทำงานอะไร? ทำไปทำมา ก็สนุกดีเหมือนกันนะครับ

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผม กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วจริงๆ… สังคมใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า

การเริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้ มันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปตลอด...